Αλέξανδρος Καλπακίδης - αποκλειστικό: «Ο Παναγιώτης με τη Βιολέτα έχουν...»

Τι θα ήταν το Διαφάνι χωρίς καφενείο; Και τι θα ήταν το καφενείο χωρίς τον Παναγιώτη, την κολόνα του μαγαζιού και το στήριγμα της Βιολέτας εδώ και τρεις ολόκληρες σεζόν στις «Αγριες μέλισσες» του ΑΝΤ1 (δείτε εδώ πότε θα προβληθεί το τελευταίο επεισόδιο της σειράς).

Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης, ο οποίος συνεχίζει να μας χαρίζει υπέροχες ερμηνείες και υποδύεται τον ρόλο του υποδειγματικά, δίνοντας υπόσταση στον ήρωά του, μιλά για το τέλος της σειράς εποχής, την κορύφωση των εξελίξεων μέχρι το μεγάλο φινάλε και τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Μαύρο Ρόδο: Σούπερ αποκλειστικό - Ο Στέλιος έξαλλος με τη σχέση Αλεξίας και Βίκου

Από την Κωνσταντίνα Γαρνέλη

Οι αποκαλύψεις του Αλέξανδρου Καλπακίδη για τις Άγριες Μέλισσες

Το ταξίδι στον κόσμο των «Αγριων μελισσών» φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του. Τι συναισθήματα σας κατακλύζουν;

«Τρία χρόνια στη σειρά δεν είναι και λίγο. Είναι ένα κομμάτι στη ζωή όλων μας. Μέσα από αυτή θέλω να πιστεύω ότι αλλάξαμε θετικά και γίναμε και καλύτεροι επαγγελματίες και καλύτεροι άνθρωποι. Μόνο ωραία πράγματα αποκόμισα από αυτή τη συνεργασία. Βέβαια οτιδήποτε τελειώνει σου αφήνει μια μικρή θλίψη. Ομως πας παρακάτω, στα καινούρια που έρχονται που μπορεί να είναι ακόμη καλύτερα».

Τι αγαπήσατε πιο πολύ στον Παναγιώτη;

«Ολες τις πτυχές του χαρακτήρα του. Την καλή του καρδιά, το ότι τρέχει για όλους, ότι στηρίζει ανθρώπους που του έχουν κάνει κακό και έχει το σθένος και τη μεγαλοκαρδία να συγχωρήσει, όπως ο Θανασάκης του Τόλια. Αυτή ήταν μια κομβική στιγμή γι’ αυτόν τον ήρωα. Είναι αυτό που λέμε “καλός άνθρωπος”».

Τώρα περνάει μια δύσκολη συνθήκη. Σας συγκλόνισε όσο κι εμάς η σκηνή της βομβιστικής επίθεσης κατά του Ζάχου και ο χαμός της Μάρως;

«Ηταν συγκλονιστική σκηνή ακόμη και στο γύρισμα. Τη γυρίσαμε με ήχο αλλά προβλήθηκε βουβή και ήταν ακόμη πιο εκκωφαντική. Εχω δεχτεί τόσα μηνύματα γι’ αυτό το στιγμιότυπο, γεγονός που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο γιατί είναι μια επιβεβαίωση της κατάθεσης που κάνεις σε αυτή τη δουλειά.

Είχε πολλή αγωνία για τη συγκεκριμένη λήψη αλλά και τυφλή εμπιστοσύνη στον Λευτέρη Χαρίτο. Οι ηθοποιοί είμαστε από τη φύση μας ανασφαλείς. Οταν έχεις έναν σκηνοθέτη να σου εμπνέει σιγουριά και υπάρχει κοινή καλλιτεχνική γραμμή είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί και σε αυτό οφείλεται ένα μέρος της επιτυχίας της σειράς».

Και απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα για όσα έχουν ακόμη να συμβούν.

«Εχουν να γίνουν πολλά που αφορούν και τους χαρακτήρες που δεν είναι πρώτης γραμμής. Ακόμη και οι υποστηρικτικοί ρόλοι έχουν τη δική τους υπόσταση και τη στιγμή τους στη σειρά».

Η αλήθεια είναι ότι οι ήρωες έχουν πλέον αποκτήσει δική τους υπόσταση.

«Αυτό το έχουμε καταφέρει όλοι μαζί, συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Υπάρχει ο αρχικός καμβάς και στη συνέχεια αρχίζει το πάρε-δώσε και καταλήγει σε ένα ωραίο αποτέλεσμα».

Πάντως η πληγή του Παναγιώτη δεν φαίνεται να κλείνει.

«Και δεν θα κλείσει ποτέ. Είναι τραγικό αυτό που έχει συμβεί και θα το κουβαλάει μέσα του σε όλη την τηλεοπτική του ζωή. Ωστόσο, παρά την τεράστια απώλεια ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου, δεν κλείνεται στον εαυτό του. Αυτό είναι άλλο ένα κομβικό σημείο στη ζωή του που αλλάζει τη στάση του στα πράγματα και τη φιλοσοφία του».

Με τον Ζάχο πάντως έχουν ομαλοποιηθεί οι σχέσεις τους.

«Ο Παναγιώτης είναι ο μόνος φίλος που έχει ο Ζάχος στο Διαφάνι και θα τον στηρίξει πολύ μετά τον χαμό της Μάρως».

Είχε και τον ξάδελφο στην εξορία.

«Εχει περάσει πολλές αγωνίες και θα περάσει κι άλλες».

Η Βιολέτα είναι δίπλα του.

«Είτε καταλήξουν να είναι μαζί είτε όχι, η Βιολέτα θα είναι πάντα δίπλα του, όπως κι εκείνος. Αυτή είναι μια πολύ ωραία σχέση ζωής».

Τελικά της εξέφρασε τα συναισθήματά του. Υπάρχει ελπίδα να είναι μαζί;

«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όμως πραγματικά δεν το γνωρίζω. Δεν θέλω να ρωτάω σχετικά με τις εξελίξεις για να εκπλήσσομαι κι ο ίδιος. Οταν ήρθαν τα σενάρια με την ερωτική του εξομολόγηση δεν είχε ιδέα. Το γεγονός ότι ο Παναγιώτης εξέφρασε τα συναισθήματά του στη Βιολέτα το πυροδότησε ο ερχομός του Σταμάτη και ειδικά όταν την είδε ότι πήγε να πέσει ξανά στα δίχτυα του. Της έχει κάνει πολύ κακό».

Θα τα βρει ο Παναγιώτης με τον Σταμάτη; Εχει δείξει καλά δείγματα τελευταία.

«Ναι, κάπου τα βρίσκουν. Δεν μπορεί να είναι συνέχεια αυτό το κλίμα. Οταν κάποιος κάνει λάθη και τα αποδέχεται, του δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία να δεις τι μπορεί να γίνει, ακόμη κι αν αυτό δεν σου αρέσει. Φυσικά ο βασικός λόγος σε αυτή την περίπτωση είναι ο Ζαχαρίας. Το παιδί τα ανατρέπει όλα. Θέλω να πιστεύω ότι και ο Σταμάτης θα βάλει νερό στο κρασί του γιατί όλοι θέλουν να συνυπάρχουν αρμονικά».

Ολο όμως και γυροφέρνει τη Βιολέτα. Θα την καταφέρει να είναι μαζί;

«Δεν το ξέρω. Πιστεύω πως η Βιολέτα θα δεχόταν πίσω τον Σταμάτη μόνο και μόνο λόγω του παιδιού».

Και ο Παναγιώτης με τον Προκόπη... μπακούρια;

«Ας μείνουν και μερικά μπακούρια στο χωριό. Δεν γίνεται όλοι να έχουν ταίρι. Για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να το θέλουν και οι δύο».

Τι θα γίνει με το Διαφάνι και το αεροδρόμιο; Θα συσπειρωθεί το χωριό;

«Χαμός θα γίνει. Και βέβαια ενώνεται όλο το χωριό. Μέχρι και ο Μελέτης τάσσεται με τους Διαφανιώτες. Οταν σε ξεσπιτώνουν και ο κίνδυνος είναι κοινός, είναι χαζό να μην πολεμήσεις από κοινού τον εχθρό. Αυτό λέει η λογική».

Το θέμα είναι ποιο θα είναι το τέλος του Ακύλα.

«Κανείς αρνητικός χαρακτήρας δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητος. Το πώς θα το αποφασίσουν η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης».

Το καλοκαίρι θα κάνετε θέατρο;

«Θα ξεκινήσουμε τον Ιούλιο περιοδεία και στην παρέα θα είναι μεταξύ άλλων οι Κωνσταντίνος Κάππας, Θεοδώρα Σιάρκου, Ελένη Ροδά, με την παράσταση “Μικρασία” σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου. Αυτό το έργο είναι ένας φόρος τιμής στις αλησμόνητες πατρίδες από τα 100 χρόνια του ξεριζωμού. Εμπεριέχει αφηγήσεις, τραγούδια και μνήμες μιας εποχής κι ενός τόπου που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Εχει βασιστεί σε πραγματικές μαρτυρίες και είναι μια φορτισμένη συγκινησιακά παράσταση.

Η ιστορία κάθε 100 χρόνια κάνει έναν φοβερό κύκλο και είναι συγκλονιστικό ότι ξαναζούμε αυτό το σκηνικό με αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία. Είναι πολύ σημερινό το έργο και αυτό είναι πολύ θλιβερό. Πρέπει κάποια στιγμή με τα όσα γίνονται γύρω μας να χτυπήσει το εσωτερικό καμπανάκι του καθένα από εμάς και να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι».