ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΜΕΤΑΞΗΤΙΝΟΥ O θάνατος του παιδιού της Αναστασία και του Ματθαίου θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή τους. Η βαθιά αγάπη που ένιωθαν ο ένας για τον άλλον δείχνει να εξανεμίζεται και ο ψυχικός τους κόσμος να τραυματίζεται βαθιά, με ανυπολόγιστες συνέπειες και για τους δύο. Οι κοντινοί άνθρωποι της Αναστασίας ανησυχούν πολύ, δεν ξέρουν τι να κάνουν και φοβούνται ότι δεν θα συνέλθει ποτέ. Ακόμα, σκέφτονται με τρόμο ότι ίσως να προσπαθήσει ξανά να βάλει τέλος στη ζωή της. Ετσι, παίρνουν τη δύσκολη απόφαση να μεταφέρουν την Αναστασία με μια ψυχιατρική κλινική, όπου εκεί θα την παρακολουθούν ειδικοί για όσο χρόνο χρειάζεται μέχρι να συνέλθει. Η Αναστασία μεταφέρεται σε ιδιωτική ψυχιατρική κλινική και μένει εκεί για ενάμιση μήνα, μέχρι να επουλωθούν οι πρώτες πληγές. Ο Παύλος με τον Ανδρέα, μετά από το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, τη φέρουν πίσω στα σπίτι, πιστεύοντας ότι έχει γίνει καλά. Ομως, θα είναι καλά; Οπως θα δούμε, η Αναστασία πλέον δεν θέλει να κάνει κακό στον εαυτό της, όμως όλη η πίκρα και η οδύνη που νιώθει για το θάνατο του παιδιού της μετατρέπεται σε μίσος. Σε ένα αβυσσαλέο μίσος για τον Ματθαίο, που θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνο γι’ αυτή την τραγωδία. Το ίδιο όμως αισθάνεται και ο Ματθαίος, με αποτέλεσμα να ορκίζονται και οι δύο εκδίκηση. Ο Ματθαίος επιστρέφει από το Λονδίνο με τον μικρό Δημήτρη, ο οποίος επιμένει να πάει στον τάφο του αδελφού του και έτσι, αφού μένουν για πολύ λίγο στην Κύπρο, κατόπιν πηγαίνουν μαζί στα Χανιά. Ο τόπος είναι μικρός και όπως είναι φυσικό η Αναστασία μαθαίνει ότι ο Ματθαίος είναι στην πόλη. Το αίμα τής ανεβαίνει στο κεφάλι και απειλεί θεούς και δαίμονες: «Μην εμφανιστεί μπροστά μου, θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια», λέει και ο Ανδρέας προσπαθεί αν τη λογικέψει, αλλά μάταια: «Αδικα προσπαθείς Ανδρέα και σταμάτα. Αν βρεθεί στο δρόμο μου, θα μετανιώσει πικρά! Δεν έχω μισήσει στη ζωή μου άνθρωπο όπως αυτόν! Εγινε αιτία να χάσω το παιδί μου! Οσο ζω κι αναπνέω θα τον καταριέμαι», του λέει γεμάτη οργή. Ωστόσο, την ίδια στιγμή και ο Ματθαίος εκφράζει τα ίδια συναισθήματα για την Αναστασία: «Αν τη δω μπροστά μου, δεν ξέρω τι θα κάνω. Καλύτερα ν’ ανοίξει η γη να την καταπιεί!», λέει στον Αχιλλέα και τον Νεκτάριο. Ωστόσο, η πόλη είναι μικρή και δεν αργεί να γίνει η μοιραία συνάντηση. Οι δυο τους συναντιούνται τυχαία σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στα Χανιά και κοιτάζονται με μίσος. Η Αναστασία σχεδόν του ορμάει: «Πώς τολμάς κι έρχεσαι στα Χανιά, βρε άθλιε; Πώς τολμάς και μ’ αντικρίζεις; Η συνείδησή σου πώς το επιτρέπει; Αλλά τι λέω... Ποια συνείδηση; Η ανύπαρκτη; Η ανηθικότητα προσωποποιημένη! Εχασα το γιο μου εξαιτίας σου», αρχίζει να φωνάζει μέσα στο δρόμο και ο Ματθαίος γίνεται ακόμα πιο έξαλλος και της επιτίθεται: «Κοίτα ποιος μιλάει... Αθλια και ελεεινή είσαι και φαίνεσαι», της λέει και αμέσως η Αναστασία αμίλητη σηκώνει το χέρι της και του ρίχνει ένα δυνατό χαστούκι. Ο Ματθαίος αγριεμένος της πιάνει το χέρι και αρχίζει να τη σπρώχνει. Την κρατάει με δύναμη και ετοιμάζεται να τη χτυπήσει. Ο κόσμος έχει σταματήσει και κοιτάζει τον άγριο καβγά και το ξύλο που πέφτει μεταξύ τους. Η Αναστασία συνεχίζει να τον προκαλεί: «Χτύπα με ρε, αν είσαι άντρας», του λέει. Ο Ματθαίος είναι έτοιμος να την κατασπαράξει, γίνεται βίαιος αλλά τον σταματάει η Στέλλα πριν προχωρήσει σε πιο άγριο ξυλοδαρμό. Η Αναστασία βράζει από τα νεύρα της, γυρίζει τον κοιτάζει και του δίνει τελεσίγραφο: «Την επόμενη φορά που θα σε δω μπροστά μου, θα έχω όπλο και θα σε σκοτώσω». Και μάλλον το εννοούσε, καθώς με το που επιστρέφει στο σπίτι, παίρνει το όπλο της και τη βάζει στην τσάντα της. Την ίδια στιγμή τη βλέπει ο Ανδρέας και τη ρωτάει τι κάνει με το όπλο, ενώ η Αναστασία έξαλλη του εξηγεί: «Είδα τον Ματθαίο. Εξαιτίας του έχασα το γιο μου κι έχει και το θράσος να κυκλοφορεί στην Κρήτη και να με βρίζει!». Ο Ανδρέας προσπαθεί αν της πάρει το όπλο, αλλά η Αναστασία δεν το αφήνει: «Ασε με! Δεν θα επεμβαίνεις στη ζωή μου. Μέχρι ένα σημείο όλα», του λέει και ο Ανδρέας κάνει ό,τι μπορεί να τη λογικέψει: «Εχεις τρελαθεί; Τι πράγματα είναι αυτά; Κανείς δεν φταίει που πέθανε το παιδί. Ηταν να γίνει», προσπαθεί να την καθησυχάσει και να της πάρει το όπλο: «Αναστασία, άσε κάτω το όπλο, σοβαρολογώ», της λέει και της το παίρνει, ενώ αυτή συνεχίζει: «Με είχε προειδοποιήσει στον ύπνο μου η μάνα μου. Τίποτα δεν ήταν για να γίνει! Αυτός φταίει»...