Η Τίνα Μεσσαροπούλου σχολιάζει γιατί το "Survivor" αποτελεί τηλεοπτικό φαινόμενο... Βλέποντας κανείς τα ποσοστά που σημειώνει το “Survivor” ένα είναι πλέον βέβαιο ότι δεν μιλάμε για ένα απλό ριάλιτι αλλά πραγματικά για ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που όμοιό του η ελληνική τηλεόραση έχει πολλά χρόνια να γνωρίσει. Απο πότε έχουμε δει ποσοστά τηλεθέασης που να έχουν μποροστά τον αριθμό 5 ή 6 εννοώντας 50άρια ή 60άρια ακόμη και 70άρια; Από πότε έχουμε να ανοίξουμε την τηλεόραση και ο καθένας από το σπίτι του ή όλοι μαζί – γέροι, νέοι και παιδιά - να παρακολουθούμε με μανία και στα όρια του εθισμού ένα τηλεοπτικό προϊόν; Από πότε αλήθεια έχουμε να κάτσουμε προσηλωμένοι στην τηλεόραση παρακολουθώντας ελληνικό κανάλι – κι όχι μια αμερικανική σειρά στο Netflix – επί τρεις ώρες σερί; Εγώ προσωπικά που αγαπώ την τηλεόραση και βλέπω από επαγγελματική διαστροφή και όχι μόνο, αδυνατώ να σας πω πότε ήταν η τελευταία φορά. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και για σας... Γιατί όμως το “Survivor” εξελίσσεται σε εμμονή για τον Ελληνα τηλεθεατή και γιατί ξαφνικά γυρίσαμε στη δεκαετία του '90; Η αλήθεια είναι ότι το “Survivor” του ΣΚΑΪ ναι μεν είναι ένα ριάλιτι εγκλεισμού ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν ποντάρει 100% στην ίντριγκα και στην περιέργεια της κλειδαρότρυπας αλλά στις αθλητικές επιδόσεις των παικτών ανεβάζοντας στα ύψη την αδρεναλίνη παικτών και τηλεθεατών μέσα από τις δοκιμασίες σε συνδυασμό με ένα μαγευτικό τοπίο που σε ταξιδεύει. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν ένα βράδυ χάσεις ένα επεισόδιο. Κάλλιστα μπορείς να το παρακολουθήσεις τη μεθεπόμενη μέρα ωστόσο σου προκαλεί τέτοιο εθισμό και τέτοια αγωνία που είναι δύσκολο να αντισταθείς. Η ελληνική τηλεόραση έζησε τη γέννηση, τα πρώτα χρόνια και την εφηβεία των ριάλιτι ωστόσο δεν κατάφερε να ζήσει την περιόδο της ενηλικίωσής τους γιατί τα απαρνήθηκε πολύ νωρίτερα από κάθε άλλη χώρα. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο Ελληνας τηλεθεατής βαριέται γρήγορα... Θέλει εναλλαγές. Αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια αργοπορημένη ενηλικίωση. Ζούμε με όλο μας το είναι έστω και με καθυστέρηση 15 χρόνων χωρίς κόμπλεξ, τύψεις και ενοχές το απωθημένο μας.