"Στο καλό γλυκό μου..." χιούμορ!

Της Τίνας Μεσσαροπούλου

Πολύς ντόρος για το τίποτα θα έλεγα... «Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα» είναι ο διάδοχος της σειράς «Κάτω Παρτάλι» αλλά ούτε... καν πλησίασε η νέα σειρά του Λευτέρη Παπαπέτρου την παλαιότερη που έκανε στο MEGA. Capital controls και στο γέλιο, ρε Παπαπέτρου; Πού είναι οι ατάκες σου που αφήνουν εποχή; Πού χάθηκε η τέχνη σου να δημιουργείς χαρακτήρες μοναδικούς αναλλοίωτους στο χρόνο; Υπήρχαν στιγμές που η σειρά ανέδυε «Εγκλήματα» όχι στο χιούμορ και στις ατάκες -αυτό θα ήταν ευχής έργον- αλλά στην αισθητική, επαναφέροντας αυτό που πάντα έλεγαν για τον ΑΝΤ1 πως, ό,τι και να κάνει, MEGA δεν θα γίνει ποτέ. Θέλω να ελπίζω σε ένα δεύτερο καλύτερο επεισόδιο και θεωρώ ότι ήταν μόνο μια κακή στιγμή... Κι αυτό γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι ταλέντα σαν αυτά του Παπαπέτρου στέρεψαν ή βολεύτηκαν... Περισσότερο από ποτέ ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο... κι αυτό φαίνεται καθημερινά στην τηλεόραση! Ας μην το στερηθούμε κι αυτό! PING O ΣΚΑΪ φέτος είναι το μόνο κανάλι που με παλιομοδίτικες παρουσιάσεις προγράμματος θέλησε να διατυμπανίσει την πραμάτεια του για τη φετινή τηλεοπτική σεζόν. Μόνο που μετά λύπης μου διαπίστωσα πως η ενημέρωση, που για πολλά χρόνια ήταν η «σημαία» του καναλιού και κατάφερε και έκανε το κανάλι αυτό που είναι σήμερα, παραγκωνίζεται σιγά-σιγά για χάρη της ψυχαγωγίας. Καλά τα τάλεντ σόου, αλλά πόσους τραγουδιστές να βγάλουμε σε μία σεζόν και πόσους τραγουδιστές να βολέψουμε; Ή μήπως η Ελλάδα βγάζει μόνο τραγουδιστές και στέρεψε από παρουσιαστές; Πόσα μυαλά ακόμα να φουσκώσουμε με φρούδες ελπίδες; Από την άλλη υπάρχει ο αντίλογος, άνθρωποι βρίσκουν δουλειά σε ένα χώρο που τα ποσοστά ανεργίας είναι τα περισσότερα από κάθε άλλο κλάδο. Το δέχομαι, αλλά το πάθημα πρέπει να μας γίνει μάθημα κάποια στιγμή... και δυστυχώς δεν το βλέπω! Επίσης, άκουσα τον Γιώργο Καπουτζίδη να λέει χαριτολογώντας ότι «τα τελευταία χρόνια κάνω ό,τι μπορώ για να αποφύγω τους δημοσιογράφους και τώρα βρίσκομαι σε ένα κανάλι γεμάτο δημοσιογράφους». Και να προσθέσω εγώ από την πλευρά μου, Γιώργο μου, όσοι δημοσιογράφοι δεν σου κάνουν, φροντίζεις να απολυθούν... απλώς δεν πιάνει πάντα. Αυτό που φοβόμαστε... πάντα αυτό και προσελκύουμε σε αυτή τη ζωή τελικά! Και αφήνω για το τέλος τον Πάνο Μουζουράκη! Μοναδική όαση σ’ αυτή τη βραδιά η παρουσία του. Το καλό και το αυθόρμητο πρέπει πάντα να λέγεται και να χειροκροτείται... Το στημένο να πυροβολείται...

Από τη στήλη ping pong του tv24